پروردگار در هر عصری، برای هدایت انسان‌ها، انبیاء و رسولانی را همراه با کتب آسمانی و احکام و قوانین الهی ارسال داشته است، تا این که آخرین پیامبر اولوالعزم الهی، حضرت محمد بن عبدالله(ص)، به پیامبری مبعوث شد. رسول خدا(ص) در طی ۲۳ سال زحمات طاقت‌فرسا، توانست مکتب متعالی اسلام را در شبه جزیره حجاز استقرار بخشیده و از سران برخی از امپراطوری‌های معروف آن عصر نیز دعوت به اسلام نماید. بدین وسیله نور پرفروغ اسلام و قرآن، در سراسر گیتی پرتوافکنی نمود و اسلام به عنوان دین کامل، بر دو پایه قرآن و عترت استوار گردید، اما دشمنان اسلام پس از رحلت رسول خدا(ص) این دو ثقل را از یکدیگر جدا و پیروان خود را در واقع از هر دو ثقل محروم نمودند و آنها را در وادی گمراهی رها کردند، زیرا پیامبر اکرم(ص) در حدیث ثقلین فرمودند: «ما ان تمسکتم بهما لن تضلوا ابدا؛ تا هنگامی که به هر دو (و با هم) تمسک کنید، هرگز گمراه نخواهید شد». پس از آن، در طول تاریخ اسلام نیز، افردای مانند محمد بن عبدالوهاب از علمای وهابی، به پیروی از رهبران خود در صدر اسلام، سعی در مخدوش نمودن چهره اسلام و اهل بیت(ع) نمودند.

این نوشته بر آن است تا بر اساس مسؤولیتی که نگارنده آن احساس نموده است، به مجموعه‌ای از شبهات وهابیت و پاسخ‌گویی به آنها بپردازد و خوانندگان محترم را از حقیقت آگاه نماید تا هنگام مواجهه با وهابیت، دچار شک و تردید و سرگردانی نگردند و توانایی پاسخ‌گویی به این شبهات را داشته باشند، زیرا امام صادق(ع) می‌فرمایند: «العالم بزمانه لا تهجم علیه اللوابس»؛ کسی که زمان شناس است (و از مسائل آن آگاهی دارد)، شبهات بر او هجوم نخواهد آورد. این اثر با موضوع بررسی پیشینه و نقش محمد بن عبدالوهاب در شکل‌گیری داعش نوشته شده و به چاپ رسیده است.

برشی از کتاب:

محمد بن عبدالوهاب با صدور حکم جهاد علیه مسلمانان به اتهام کفر، شرک و بدعت، اعراب بادیه‌نشین را برانگیخت و به کمک ابن سعود لشکری فراهم ساخت و با حمله به شهرها و روستاهای مسلمان‌نشین، مردم را به خاک و خون کشید و اموال آنان را به‌عنوان غنائم جنگی غارت نمود.

جنگ های که وهابیان در نجد و خارج از نجد(حجاز، یمن، شام و عراق) می کردند، جاذبه ای دل فریب داشت؛ زیرا ثروت هر شهری که با قهر و غلبه برآن دست می یافتند، بر مهاجمان حلال بود، اگر می توانستند آن را جزو متصرفات و املاک خود قرار می دادند و در غیر این صورت به غنایمی که به دست آورده بودند، اکتفا می کردند.