فاطمه سلیمانی ازندریانی نویسنده کاندیدای جایزه ادبی پروین اعتصامی در گفت‌وگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، از در دست انتشار بودن تازه‌ترین اثرش خبر داد و گفت: مجموعه داستان «رد سرخ جامانده بر فنجان» تازه‌ترین اثری است که برای انتشار آن را به ناشر سپرده‌ام.

وی افزود: داستان‌های این مجموعه طی سه سال و به صورت پراکنده نوشته شده که تقریبا نیمی از آن‌ها با محوریت دفاع مقدس و انقلاب هستند اما مستقیم به جنگ اشاره‌ای ندارد و بخشی نیز داستان‌هایی با موضوعات اجتماعی و خانوادگی است.

نویسنده رمان «به سپیدی یک رویا» گفت: این مجموعه شامل ده تا داستان است که پنج داستان آن در جشنواره‌های داستان‌نویسی برگزیده شدن و باقی در جایی شرکت نکرده است. بلندترین داستان مجموعه حدود ده صفحه است و حجم کلی کتاب زیر صد صفحه است و از آنجا که هنوز صفحه‌بندی نشده تعداد صفحاتش مشخص نیست.

او با اشاره به ناشری که این مجموعه داستان را منتشر خواهد کرد گفت: کار را به نشر شهید کاظمی تحویل دادم اما از آنجا که کتاب به تازگی به دست ناشر رسیده مشخص نیست برای نمایشگاه کتاب آماده شود.

سلیمانی گفت: می‌خواستم صبر کنم تعداد داستان‌ها بیشتر شود تا در آینده منتشر شود اما با توجه به اینکه فعلا قصد ندارم داستان کوتاه بنویسم تصمیم گرفتم آن را به ناشر بسپارم. البته تعداد داستان‌ها بیشتر بود ولی بعضی از آنها قابلیت تبدیل شدن به رمان را داشتن که از مجموعه کنار گذاشته شدن تا بعدا استفاده کنم.

تولیدات انتشارات

حمید داودآبادی و شهید مصطفی کاظم‌زاده در سال 58 با هم آشنا می‌شوند و این رفاقت تا 22 مهر61 ادامه پیدا می‌کند. آن‌ها با آن سن و سال کم در چادر وحدت جلوی دانشگاه تهران با منافقین بحث می‌کنند، با هم به هر طریقی شده رضایت خانواده‌ها را برای رفتن به جبهه جلب می‌کنند، با هم در گیلان غرب همسنگر می‌شوند و با هم… نه، دیگر با هم نه؛ این بار مصطفی شهید می‌شود و حمید می‌ماند.

در این کتاب به دفاع مقدس از منظر رفاقت پاک، صادقانه و بی‌آلایش دو نوجوان رزمنده نگاه شده و همین هم کتاب را خواندنی کرده است. البته لابه‌لای صفحات کتاب روایت‌هایی هم از دفاع مقدس ارائه می‌شود که گاهاً می‌تواند خواننده را میخکوب کند و احساسات او را به غلیان درآورد و همین‌ها این کتاب را شایسته تقدیر کتاب سال دفاع مقدس نمود.

برشی از کتاب:

چه کار باید می‌کردم؟ اصلاً چه کار می‌توانستم بکنم؟ مصطفی داشت می‌رفت؛ تنهای تنها. من اما نمی‌خواستم بروم. اصلاً اهل رفتن نبودم. نه می‌خواستم خودم بروم و نه مصطفی. تازه او را کشف کرده بودم. برنامه‌ها داشتم برای فرداهای دوستی‌مان. حالا او داشت می‌رفت. او داشت می‌شد رفیق نیمه‌راه. من که می‌ماندم! من که اصلاً اهل رفتن نبودم.

ماندن مصطفی برای من خیلی مهم و باارزش‌تر بود تا رفتنش. حالا باید چه‌طوری او را از رفتن منصرف می‌کردم؛ بدون شک دست خودش بود. مگر نه اینکه من نخواستم بروم و نرفتم؟! پس اگر او هم از ته دل به خدا التماس می‌کرد که نرود، حتماً می‌توانست دل خدا را به دست بیاورد. پس باید کاری می‌کردم که نگاه و خواست مصطفی عوض شود. باید با خواست و تمایل او، نظر خدا را هم برمی‌گرداندم!