روایت نویسنده است از حماسه‌آفرینی‌های برادرانش در سال‌های دفاع مقدس و نیز برادرانی که اکنون راهِ همان بزرگ‌مردان را در نهضت مبارک مدافعان حرم ادامه می‌دهند.

از صمیمیت‌های زلال و خالصانه مردان مجاهد، از روح بزرگ و ایمان راسخشان، از شوخی‌های گاه و بی‌گاه و درد و زخم‌های جانسوزشان، از مناجات‌ها و اشک‌های شبانه، یادداشت‌های روزانه می‌نویسد.

از بچه‌هایی می‌نویسد که از اقصی نقاط کشورهای اسلامی گِرد هم آمدند؛ بسیجی، سپاهی، ارتشی، عراقی، پاکستانی، لبنانی، سوری، هیچ فرقی با هم ندارند. لباس همه یک رنگ و هدف همه نیز یکی است. آمده‌اند تا خون شهدای کربلا هم‌چون چشمه‌ای زلال، پیوسته بجوشد. واقعاً بچه‌های خان‌طومان، بسیار شبیه بچه‌های ام‌الرصاص بودند. یادشان و نامشان یقیناً برای همیشه در تاریخ خواهد درخشید.

برشی از کتاب:

پس فرق ما با آن‌ها چیست؟

آن‌ها آرپی‌چی شلیک می‌کنند و ما هم همین طور. آن‌ها با توپخانه می‌زنند و ما هم می‌زنیم. آن‌ها به سمت ما حمله می‌کنند و ما هم به طرف آن‌ها یورش می‌بریم. آن‌ها "الله اکبر" می‌گویند و ما هم "الله اکبر" می‌گوییم. آن‌ها نماز و قرآن می‌خوانند و ما هم نماز و قرآن می‌خوانیم. در حالی که باید فرقی بین ما باشد، که هست!

من با اعتقاد می‌گویم که جبهه‌ی مقابل فریب خورده است. امروز، در مقابل جبهه ما، نقش عبیدالله را انگلیس و اسرائیل و آمریکا و وهابی‌های بی دین، افرادی که اهل سوریه هستند، بازی می‌کنند.

یک برادر در جبهه النصره هست و برادر دیگر به‌عنوان مبارز سوری، در جبهه‌ی مقابل می‌جنگد.

ان‌شاءالله خدا ختم به خیر کند! ان‌شاءالله خداوند به جبهه‌ای که فریب خورده است، بصیرت بدهد تا سلاح‌شان را زمین بگذارند.