نویسنده کتاب درباره این کتاب اینگونه گفته است:«در این کتاب، قصدی برای نقل تاریخ و خاطرات شفاهی نداشته‌ام. فقط در جستجوی خاطراتی مستند و خاص بوده‌ام که در سینه‌ی سه تن از یادگاران این جبهه است.
بخش عمده‌ی این کتاب، ماجراهایی است که محمد احمدیان طی چند جلسه مصاحبه در موضوعات و مباحث تفحص و جنگ برایم روایت کرده است.
بخش دیگری از آن هم چند روایت از دوست عزیزم، حمید هادی‌پور است و بخشی از آن نیز چند قصه‌ی کوتاه از گفت‌وگویم با حاج‌رحیم صارمی است.
متن این هر سه گفت‌وگو بسیار بیشتر از حجم این کتاب است و در اینجا تنها آن بخش‌ها و قصه‌هایی را آورده‌ام که می‌خواهد به ما نشان دهد پیرامون ما خبرهایی است که برای دیدن‌شان، چشم‌ها را باید شست و جور دیگر باید دید».
برشی از کتاب:
برای بچه‌های تفحص و برای آنهایی که به دنبال گمشده‌ی خود می‌گردند، هیچ لحظه‌ای زیباتر از لحظه‌ی کشف پیکر مطهر شهید نیست؛
اما زیباتر از آن، لحظه‌ای است که زیر نور آفتاب یا چراغ قوه، پلاکی بدرخشد.
در طلاییه وقتی زمین را می‌شکافتیم، پیکر شهیدی نمایان شد که همراه او یک دفتر قطور، اما کوچک بود؛ شبیه دفتری که بیشتر مداحان از آن استفاده می‌کنند. برگ‌های دفتر به دلیل گِل‌گرفتگی به هم چسبیده بود و باز نمی‌شد.
آن را پاک کردم.
به سختی بازش کردم.
بالای اولین صفحه‌اش نوشته بود: «عمه بیا گم شده پیدا شده!»
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است