نیم نگاهی به زندگی و اوج بندگی طلبه شهید محمدزمان ولی‌پور که خودش را شیخ ملکوتی می‌نامید.
بعضی آدمها هستند که وقتی زندگی‌شان را می‌بینی و می‌خوانی، احساس می‌کنی حقشان چیزی جز شهادت نیست. یکی از این دست آدمها، جوان روستازاده و عارف مسلکی است به نام شیخ محمدزمان ولی‌پور که پای امضاهایش، خودش را «ملکوتی» می‌نامید. اگر امثال شیخ محمدزمان شهید نشوند باید به سلیقه خوب خدا شک کنی!
این کتاب، دریچه‌ای کوچک به حیات طیبه محمدزمان ولی پور، تربیت شده مکتب ناب حضرت روح‌الله است؛ شهیدی که نشان داد رسم مسلمانی در پیچ و خم زمان و فراز و نشیب‌های روزگار، رنگ کهنگی نخواهد گرفت؛ شهیدی که زرق و برق پررنگ و لعاب دنیا را به سخره گرفت و حریم دلش را حرم امن الهی قرار داد، آن‌گونه که بر صفحه یادگار نوشته‌هایش به نگاره آورد: "القلب حرم‌الله و لاتسکن فی حرم‌الله عبدالله".
برشی از کتاب:
کم مانده بود یقه‌اش را بگیرند!
ملت آرزو دارند دیپلمشان را بگیرند و در هر رشته با ربط و بی‌ربطی قبول شوند و اسمشان بشود دانشجو. آن وقت تو با رتبه خوبی که داری و می‌توانی یکسال دیگر، دوباره کنکور بدهی و پزشکی بخوانی، بی‌خیال عالم می‌روی حوزه علمیه، طلبگی بخوانی؟
-ریه چه کار می‌کند؟! اکسیژن پاک را دریافت کرده و گاز کربنیک را از بدن خارج می‌کند.
گلبول هم کارش گردش در خون است و به کار روحانی مثل ریه و گلبول قرمز است. باید مثل گلبول در رگ جامعه گشت و ابهامات و سؤالات را به حوزه برد و برایشان پاسخ آورد. جامعه نیاز به اکسیژن پاک و زلال دارد.
من می‌خواهم هوای پاک را به جامعه تزریق کنم.
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است